хіб

хіб, -а м.

1. Передняя часть хребта животных.

Кіяш выскаліў зубы; бліскучая гладкая шэрсць на хібу пастала стырчмаком. Мурашка.

2. Щетина на хребте.

Як дзікі кабан, наставіўшы хіб, (месяц) хацеў рынуцца і распароць адвіслы жывот чарназорнаму небу... Баранавых. Кураглядаў пагладзіў Дзіка па паднятым чорным хібе - той супакоіўся і апусціўся на падлогу. Далідовіч.

3. Верхний край чего-либо на стыке, гребне и под.

Сарваўшы кастрыцу з хіба, вецер адарваў паплеціну і раскрыў цэлы рад саломы. Пальчэўскі.